De God van de wijn, een gelijknamig druivenras en een heerlijke middag in het Amsterdamse Bos. Op 15 juni 2019 waren we voor het derde jaar op rij bij het Bacchus wijnfestival. Nog even spannend wat het weer ging doen, maar toen we eenmaal met ons eerste glas zaten, trok het helemaal open en was het een prachtige, zonnige middag. Natuurlijk van alles geproefd, lees je mee?
Voor dat we ons storten op het festival een klein stukje geschiedenis.
Dionysos, door de Romeinen Bacchus genoemd, was volgende de Griekse mythologie de God van de wijn en de druiventeelt, van de landbouw, de vruchtbaarheid, het leven en de onsterfelijkheid, de dans, het plezier, de roes en de extase.
Geboren uit het bovenbeen van Zeus leert hij in zijn jeugd hoe je wijn maakt en trekt hij vervolgens rond over de wereld om de mensen de teelt van fruitbomen en vooral de teelt van de wijnstok te leren. De sages over het oude Griekenland spreken over zogenaamde Dionysos feesten. Dit waren vooral oogstfeesten en wijnfeesten en werden omschreven als uitzinnig en extatisch.
In 1933 ontstaat in de Duitse wijnstreek Pfalz na kruising van de Sylvaner en de Rivaner (müller-thurgau) druif een nieuw wit druivenras. Deze wordt vernoemd naar de wijngod Bacchus. In 1972 wordt deze variëteit erkend en toegevoegd aan het register. Het is een makkelijke druif met hoge productiviteit. De vroege rijping en hoog suikergehalte maken hem geschikt voor een koeler klimaat. Zeer aromatisch, maar met een laag zuurgehalte en aroma’s van bloemen en gras.
Wijnfeesten en aroma’s van bloemen en gras…. Dan komen we vanzelf uit in het Amsterdamse Bos.
We begonnen de middag met een frisse Verdejo (Bodega Mocén) van Henri Bloem. Niet te ingewikkeld, dus een goede start. Beetje bitter in de afdronk, maar totaal niet storend. Een fijn terraswijntje en dus een TIP met de beloofde warme zomer voor de deur.
Door naar Paul Mas en de Vermentino. Hij begint fris met daarna een filmend laagje in de mond en een metalige nasmaak. Wat ons betreft een matig wijntje.
Ondertussen willen we ook wat eten en kiezen we uiteindelijk voor een borrelplank. Diverse keuzes van kaas, worst en vega.Prijs is aan de hoge kant, maar een alternatief borrelhapje is er eigenlijk niet. Op dat moment breekt de zon echt door…Waar is de zonnebrand?!
Nog een keer wit, weer bij Henri Bloem vandaan: Pegões Colheita Seleccionada Chardonnay uit Portugal – Setúbal. Vol en fris tegelijk, een echte eetwijn. Aroma’s van vanille en onrijpe perzik. De wijn wordt veel vriendelijker met charcuterie, dus gelukkig hebben we die borrelplank op tafel.
Zo langzaamaan tijd om over te stappen op rose. Keuze valt op de Syrah Rose van Paul Mas. Heerlijk terraswijntje, niet te ingewikkeld met mooi rood fruit en een aangenaam fris zuurtje.
“Vis en Rosé” staat ook op Bacchus, dus tijd voor een visplank met bijpassende rosé van Paul Mas (Astela Rosé IGP OC van Grenache, Mourvedre, Syrah en Cinsault; Paul Mas dus Languedoc). Een wat complexere rosé van 4 druivenrassen. Matcht mooi met de visplank. Echter de vis wordt wel duur betaald, €23 voor een visplank van matige kwaliteit. Het lekkerste was het blikje sardientjes….
Hoogste tijd om een en ander weg te spoelen met rood: weer terug naar Henri Bloem (werden we toch het blijdst van). Pegũes (Portugal-Setúbal, Syrah, 2018) stuift niet het glas uit, maar mooi rood fruit en laag in de tannine, maken het een makkelijk drinkbare wijn.
Als afsluiter toch nog de tartaar van Bout proberen. Proefplankje van 3 ruim belegde dunne toastjes, wat er, ook prijstechnisch gezien, leuk uit ziet.
1. Zalm, creme fraiche, granny smith, bieslook.
Appel maakt het frisser, wel voldoende appel nodig. De creme fraiche verzacht en daar moet de appel tegen op boksen. Interessante combinatie. Slim blaadje sla tussen de tartaar en het broodje, echter valt het geheel er daardoor wel makkelijk af.
2. Artisjok, pijnboompitcreme, truffel en parmezaan.
Ik ben geen fan van artisjok en ook nu niet overtuigd. De pijnboompitcreme met parmezaan was wel erg smakelijk.
3. Baconmayo, kappertjes, tuinkers en steak tartaar.
In 1 woord: mjammie. Wat is dit een mooie combinatie. De steak tartare heeft een zoetje dankzij de
rode ui en kappertjes. De baconmayo is mayonaise met verkruimelde bacon. Tuinkers en sla geven
het geheel een frisje. Overigens heerlijk met de rode wijn van Henri Bloem.
Conclusie: Een heerlijke dag, maar ik blijf vinden dat het eten anders en beter kan. Voor de prijs mag je kwaliteit verwachten en dat blijft hier en daar toch achter. Paul Mas viel naar onze smaak een beetje tegen, maar Henri Bloem schonk heerlijke, betaalbare wijnen.
Overall weer een geslaagde dag en weer nieuwe inspiratie om mee te nemen naar onze nieuwe keuken!!
